หญิงชราคนหนึ่ง แกมาตามหาลูก
ด้วยรักที่พันผูก เป็นห่วงลูกที่หายหน้าไป
ตัวแกกึ่งดีกึ่งบ้า เพราะว่าลูกทำเสียใจ
เดินทางเข้าในเมืองใหญ่ ตามหาลูกแต่ไม่เจอ
กินนอนแถวข้างทาง บางครั้งนั่งน้ำตาเอ่อ
บ่อยครั้งนั่งหมองเหม่อ ปากก็เพ้อ ลูกจ๋าอยู่ไหน
จากคนกึ่งดีกึ่งบ้า ตอนนี้กึ่งดีหายไป
หัวเราะเดี๋ยวก็ร้องไห้ จนคนเขาเรียกยายบ้า
คุ้ยขยะหาเศษอาหาร กินทุกวัน ประทังชีวา
วันหนึ่งก็มีลูกหมา เดินหลงมาข้างๆ ต้นไม้
แกเดินไปอุ้มลูกหมา คิดว่าเป็นลูกในไส้
อุ้มโอ๋หยอกล้อเอาใจ ทั้งวันเฝ้าคอยดูแล
ยายบ้าเอ๋ยยายบ้า ยังทำหน้าที่ของแม่
รักลูกจริงรักแน่ ไม่เปลี่ยนแปร จนชั่วชีวา
เปิดนมให้ลูกหมาดูด เห็นแล้วสุดเวทนา
ปากแกก็เรียกลูกจ๋า ลูกจ๋ากินนมแล้วนอน
คุ้ยขยะหาเศษอาหาร กินทุกวัน ประทังชีวา
วันหนึ่งก็มีลูกหมา เดินหลงมาข้างๆ ต้นไม้
แกเดินไปอุ้มลูกหมา คิดว่าเป็นลูกในไส้
อุ้มโอ๋หยอกล้อเอาใจ ทั้งวันเฝ้าคอยดูแล
ยายบ้าเอ๋ยยายบ้า ยังทำหน้าที่ของแม่
รักลูกจริงรักแน่ ไม่เปลี่ยนแปร จนชั่วชีวา
เปิดนมให้ลูกหมาดูด เห็นแล้วสุดเวทนา
ปากแกก็เรียกลูกจ๋า ลูกจ๋ากินนมแล้วนอน
ลูกจ๋ากินนมแล้วนอน ลูกจ๋ากินนมแล้วนอน
หลับตา แม่จะกล่อม